လူ ၉ သန္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေသာအခါ

လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာက္ဆုံးျခင္းသည္ ကေလးေမြးဖြားမႈႏႈန္းႏွင့္ ဖြားေသမႈႏႈန္းေၾကာင့္သာမက ႏိုင္ငံေရးစနစ္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တို႕သည္ ယခင္က ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စုစုေပါင္း လူဦးေရ သန္း ၆၀၊ မေရရာ မေသခ်ာေသာ “ခန္႕” ကိုပါထည့္ျပီး သန္း ၆၀ ခန္႕ဟု ယံုမွတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဆယ္စုႏွစ္ ၃ ခု ၾကာအျပီး မၾကာေသးမီက ကုလသမဂၢအကူအညီျဖင့္ ေကာက္ယူခဲ့ေသာ စစ္တမ္းအရ ယခု လူဦးေရ စုစုေပါင္း ၅၁ ဒႆမ ၄ သန္းသာ ရွိသည္။ ကိန္းဂဏန္း အတိအက် ဆိုရလွ်င္ ၅၁,၄၁၉,၄၂၀ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႕ ထင္မွတ္ထားေသာ လူ ၉ သန္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။ အမွန္တရားမွာ ထိုလူမ်ား တကယ္ရွိမေနခဲ့ျခင္းပင္။

နာမည္ေက်ာ္ သတင္းမဂၢဇင္း The Economist က “အခ်က္အလက္မွန္မ်ား မရရွိႏိုင္ျခင္းသည္ မည္သို႕မွ် အေကာင္အထည္ေဖာ္၍ မရေသာ စီးပြားေရးစီမံကိန္းမ်ားကိုသာ ျဖစ္ေစသည္”ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။ ယခင္စစ္အစိုးရမ်ားလက္ထက္ အမ်ားလက္ခံထားေသာ ႏိုင္ငံဖြံ႕ျဖိဳးေရးဆိုင္ရာ ကိန္းဂဏန္းမ်ားသည္ စစ္မွန္မႈ မရွိ၊ အားကိုးမရဟု ယခင္က စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ား ေထာက္ျပေျပာဆိုခဲ့မႈကို သတိရမိသည္။ ယခင္ တ႐ုတ္ေနာက္လိုက္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွ အသြင္ေျပာင္း၍ ယခု ဒီမိုကေရစီကို တြင္တြင္ေျပာျပီး အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား၏ ေထာက္ပံ့မႈႏွင့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈတို႕ႏွင့္ ျပန္ခ်ိတ္ဆက္ေနေသာ ျမန္မာအစိုးရအဖို႕ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလုပ္ေနေသာ ယေန႕အခါမ်ိဳးတြင္ ယင္းသို႕ ၾကီးမားေသာ ကိန္းဂဏန္း ကြာဟမႈသည္ ေပါ့ေသးေသး မဟုတ္။

ေခ်ာ္ေတာေငါ့ရလွ်င္ လူ ၉ သန္းကြာဟမႈသည္ ျမန္မာအစိုးရအတြက္ ထီေပါက္မႈၾကီးဟု ဆိုရမည္။ အေၾကာင္းမူ စာရြက္ေပၚတြင္ လူတဦးခ်င္းဝင္ေငြ ၁၇ ရာခိုင္ႏႈန္း တမဟုတ္ခ်င္း တိုးသြားသျဖင့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ အလိုလိုပေပ်ာက္သြားကာ ကုလသမဂၢ၏ ေထာင္စုႏွစ္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ျပည့္မွီရန္ ပိုနီးလာျပီဟု အေငၚတူးရမည္။ သို႕ေသာ္ အမွန္တရားကား ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ စစ္အာဏာရွင္လက္ထက္ ႏိုင္ငံႏွင့္ သက္ဆိုင္သမွ် အခ်က္အလက္မ်ား မည္မွ် စိတ္မခ်ရသည္ကို ယခု ေကာက္ယူ သိရွိလာရေသာ အခ်က္အလက္သစ္တို႕က ေဖာ္ျပေနျခင္းပင္။

ေနာက္ဆုံးသိရေသာ အခ်က္အလက္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားအရ လူဦးေရစုစုေပါင္း၏ ၂၉ ဒႆမ ၆ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖစ္သည့္ လူ ၁၅ သန္းသည္ ျမိဳ႕ျပတြင္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ပ်မ္းမွ် မိသားစုမွာ တအိမ္ေထာင္လ်င္ ၄ ဒႆမ ၄ ဦးျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ေန လူဦးေရမွာ ယခင္က ထင္မွတ္ထားသည္ထက္ ပိုမိုမ်ားျပားေနျပီး ၇ ဒႆမ ၄ သန္းထိ ရွိေနေပျပီ။ ထို႕အျပင္ အမ်ိဳးသမီးဦးေရက အမ်ိဳးသားဦးေရထက္ ၁ ဒႆမ ၇ သန္း ပိုမ်ားေနေၾကာင္းလည္း ေတြ႕ရွိရသည္။ ယင္းသို႕ လိင္ကြဲျပားမႈ အခ်ိဳးမညီမႈသည္ အမ်ိဳးသားဦးေရ ပိုမ်ားေသာ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားျဖစ္သည့္ တ႐ုတ္၊  အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္တို႕ႏွင့္ ထိေတြ႕ေသာအခါ ဝမ္းနည္းဖြယ္ အက်ိဳးဆက္မ်ား ျဖစ္လာေစသည္။ လက္ေတြ႕တြင္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမာက္ဖက္ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္ အေရွ႕ဘက္ ရွမ္းျပည္နယ္မ်ားမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို တ႐ုတ္က သတို႕သမီး ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ျပီး ဝယ္ယူတင္ပို႕ေနၾကသည္။

၂၀၁၄ ျပည္လံုးကြ်တ္ လူဦးေရစာရင္း ေကာက္ယူမႈသည္ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၇၅ သန္း ကုန္က်ခဲ့ျပီး ကြဲျပားေသာ လူမ်ိဳးစုေပါင္း မ်ားစြာ တည္ရွိေနထိုင္ေနၾကကာ ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲကို စတင္လုပ္ေဆာင္ေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ မည္မွ်ထိလြယ္ခိုက္လြယ္ ရွိေၾကာင္း အၾကီးမားဆုံး သက္ေသျပခ်က္လည္း ျဖစ္သည္။ စုစုေပါင္း လူဦးေရ  ၅၁ ဒႆမ ၄ သန္းတြင္ အစိုးရမွ တတ္စြမ္းသလို အၾကမ္းဖ်ဥ္း ထည့္သြင္းေရတြက္ခဲ့ေသာ သို႕မဟုတ္ ပံုစံတက် ေရတြက္ရန္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ လူဦးေရ ၁ ဒႆမ ၂ သန္းပါဝင္သည္။ ကခ်င္ႏွင့္ ကရင္ျပည္နယ္မ်ားတြင္ လူတသိန္းမွာ အစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္တြင္ ရွိမေနၾကေပ။ ထို႕ထက္ အဆမ်ားစြာ ပိုေသာ လူဦးေရသည္ ရခိုင္ျပည္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ရွိေနသည္။ လူဦးေရ ၁ ဒႆမ ၁ သန္းသည္ လူဦးေရစာရင္း ေကာက္ယူမႈတြင္ ပူးေပါင္းပါဝင္မႈ မရွိဟု အစိုးရက ထုတ္ျပန္ေၾကျငာသည္။ ထိုသူတို႕သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ “႐ိုဟင္ဂ်ာ”ဟု သတ္မွတ္ေနျပီး အစိုးရကမူ “ဘင္ဂါလီ”မ်ားဟု သတ္မွတ္ေနသည္။

စာရင္းေကာက္ယူပံုမွာ ကရင္ျပည္နယ္တြင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေကာက္ယူေစျပီး ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ “ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ရြာမ်ားမွ လူဦးေရ”အေပၚ အေျခခံ တြက္ခ်က္ေၾကာင္း သိရသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ ရြာ ၂၇၀၀ တြင္ ၉၇ ရြာသည္ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးတပ္လက္ေအာက္တြင္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ပံုစံတက် စာရင္းမေကာက္ႏိုင္ဟု အစိုးရက ထုတ္ျပန္သည္။  ရခိုင္ျပည္ေျမာက္ပိုင္းတြင္မူ စာရင္းမေကာက္မီ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေျမပံုမ်ားအရ တြက္ခ်က္ထားေၾကာင္း ဆိုသည္။

လူဦးေရစုစုေပါင္း၏ လူမ်ိဳးစုႏွင့္ ကိုးကြယ္မႈဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္မ်ားကို မထုတ္ျပန္ေသးေပ။ အစြန္းေရာက္မ်ားက ေသြးထိုးလံႈ႕ေဆာ္ကာ လူမ်ိဳးေရးႏွင့္ ဘာသာေရး အဓိက႐ုဏ္းမ်ား ဖန္တီးမည္ကို စိုးရိမ္၍ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ မြတ္စလင္ဦးေရႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ေကာက္ယူေတြ႕ရွိထားေသာ ကိန္းဂဏန္းအသစ္မ်ားသည္ အစိုးရက ယခင္ ထုတ္ျပန္ထားသည့္ ၄ သန္းဆိုသည္ႏွင့္ ၂ ဆ ပိုမိုေနႏိုင္သည္ဟု ေလ့လာသူမ်ားက ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္။ ဒုတိယ အဆင့္ ပင္မ သန္းေခါင္စာရင္း ထုတ္ျပန္မႈကို ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ ထုတ္ျပန္ေပးၿပီးေနာက္ တတိယ အဆင့္အျဖစ္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာေနာက္ပိုင္းတြင္ အေသးစိတ္ အစီရင္ခံစာႏွင့္ အျခားသန္းေခါင္စာရင္း ရလဒ္မ်ားကို ဆက္လက္ ထုတ္ျပန္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

လူဦးေရစာရင္း ေကာက္ယူမႈဆိုင္ရာ ေမးခြန္းမ်ားသည္ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေမးခြန္းမ်ားျဖစ္မည္။  ႏိုင္ငံအမ်ားစုတြင္ ကြာလွ ၂ သို႕မဟုတ္ ၃ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရွိခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္တြင္က်မွ မည္သည့္အတြက္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ကြာဟသြားရသနည္း။ လူဦးေရစာရင္းေကာက္ယူမႈ ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားက ၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္အတြင္း တိုးပြားလာေသာႏႈန္း ၂ ရာခိုင္ႏႈန္းကို အေျခခံ တြက္ခ်က္ခဲ့မႈမွာ ယခုအခါ မွားယြင္းေသာ ယူဆခ်က္ဟု ေျပာဆိုဝန္ခံၾကျပီျဖစ္သည္။ ထင္မွတ္လက္ခံထားေသာ ကေလးေမြးဖြားမႈႏႈန္းႏွင့္ ဖြားေသမႈႏႈန္းအေပၚ သံသယဝင္စရာရွိလာေပျပီ။ ထိုအခ်က္မ်ား သက္သက္ျဖင့္ လူ ၉ သန္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္း မဟုတ္ပါ။

ကုလသမဂၢ လူဦးေရ ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔(UNFPA) မွ ျမန္မာျပည္ကိုယ္စားလွယ္ ဂ်ဲနက္ဂ်က္ဆန္က ေရွ႕ေျပး ထုတ္ျပန္လိုက္ေသာ လူဦးေရ စာရင္းတြင္ ျပည္ပသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္း လုပ္ကိုင္ ေနၾကသူမ်ား မပါ၀င္ေသးဘဲ သီးျခားသုေတသနျပဳရမည့္ အေၾကာင္းအရာဟု ေျပာဆိုသည္။ လူေပါင္းသန္းခ်ီေပ်ာက္ဆုံးမႈ၏ အေၾကာင္းရင္းခံမ်ားတြင္ အေျခခံ လူ႕အခြင့္အေရးႏွင့္ စီးပြားေရးအခြင့္အလမ္းမ်ားကို ပိတ္ပင္ထားေသာ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားစရာျဖစ္လာျပန္သည္။ ကုလသမဂၢမွ လူဦးေရဆိုင္ရာ ကြၽမ္းက်င္သူ ေသာမတ္စ္စပူးရင္းဘာ့ဂ္က “၁၉၆၂ ခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းခ်ိန္ကတည္းက စျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ျပည္တြင္းစစ္၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ၊ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္မႈ၊ ႏိုင္ငံေရး ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈတို႕မွ ေဝးရာ ျမန္မာျပည္အျပင္ဘက္သို႕ စြန္႕ခြာထြက္သြားခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၈၈ အံုႂကြမႈႏွင့္ ၂၀၀၇ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပမႈမ်ားကို ေသြးထြက္သံယို ႏွိမ္ႏွင္းျခင္းမ်ားကလည္း လူေထာင္ေသာင္းခ်ီ တိုင္းျပည္ကို စြန္႕ခြာေစခဲ့သည္” ဟု ၂၀၁၃ တြင္ ေရးသားေသာ ၎၏စာတမ္းတေစာင္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

ထို႕အျပင္ လူေပါင္း ၁၄၀၀၀၀ ခန္႕ ေသဆုံးခဲ့ရေသာ နာဂစ္မုန္တိုင္းေနာက္ပိုင္း သန္းခ်ီျပီး ႏိုင္ငံကို စြန္႕ခြာခဲ့ႏိုင္သည္။ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္မႈ အဖြဲ႕ International Organisation for Migration (IOM) ၏ တြက္ခ်က္မႈအရ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ၂ သန္းမွ ၄ သန္းအထိ ရွိႏိုင္ျပီး မေလးရွားတြင္ ၅ သိန္း၊ စင္ကာပူတြင္ ၁ သိန္း၊ ဂ်ပန္ႏွင့္ ေတာင္ကိုရီးယားတြင္ ေသာင္းဂဏန္းခ်ီ ရွိေနၾကသည္။ တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယတြင္ မည္မွ်ရွိသည္ တြက္ခ်က္မရပါ။ အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ လူဦးေရစုစုေပါင္း၏ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ျမန္မာျပည္ျပင္ပတြင္ ေနထိုင္ေနႏိုင္မည္ဟု ထင္မွတ္စရာရွိသည္။ ထိုကိန္းဂဏန္းမ်ားသည္လည္း ၂၀၀၉ ခုႏွစ္က ခန္႕မွန္းတြက္ဆထားျခင္းျဖစ္ျပီး ယုံၾကည္စိတ္ခ်ျပီး အားကိုးႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါ။

ယင္းသို႕ ဂဏန္းမျငိမ္ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ဖြံ႕ျဖိဳးေရး ပညာရွင္မ်ားသာမက ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူ စီးပြားေရးသမားမ်ားအတြက္လည္း ဦးေႏွာက္စားေစသည္ အမွန္ပင္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ႏွင့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ အျမတ္မည္မွ် ရႏုိင္မည္ကို ျပန္လည္တြက္ခ်က္ သံုးသပ္ရေတာ့မည္ဟု နာမည္ေက်ာ္စီးပြားေရး သတင္းစာ Wall Street Journal က ေရးသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အူရီးဒူးႏွင့္ တယ္လီေနာ တို႔ကဲ့သုိ႔ ဆက္သြယ္ေရးကုမၸဏီမ်ားသည္ ျပည္တြင္း စားသံုးသူေစ်းကြက္မွ ၀င္ေငြႏွင့္ အျမတ္ မည္မွ် ရႏိုင္သည္ကို သန္း ၆၀ စာရင္းျဖင့္ ကိုးကားတြက္ခ်က္လာခဲ့ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားအေနျဖင့္လည္း နည္းသြားေသာ လူဦးေရအေပၚအေျခခံ၍ ယင္းတို႔၏ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ အရြယ္အစား ပမာဏႏွင့္ လုပ္ငန္းလ်ာထားခ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ စဥ္းစားသြားရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

ကိုးကား။     ။ The Economist, Foreign Policy, Wall Street Journal

http://burma.irrawaddy.org/opinion/viewpoint/2014/09/10/64346.html

Share on Google Plus

About Unknown

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.